Róża parkowa

Róże parkowe to szczególna grupa roślin charakteryzująca się silnym wzrostem i obfitym kwitnieniem przy niewygórowanych wymaganiach glebowych. Kolejna zaleta tej grupy to różnorodność kwiatów i samych roślin. Róże te nie potrzebują szczególnej uwagi co do zabiegów. Niektóre odmiany róż parkowych zakwitają raz. Nowsze odmiany kwitną całe lato. Ich kwiaty są duże, pełne lub półpełne oraz większość z nich przyjemnie pachnie.

Róże te idealnie nadają się do nasadzeń parkowych oraz w dużych ogrodach. Pewne z nich możemy prowadzić jako pnące. Niekiedy odmiany wymagają podpierania i podwiązywania pędów kwiatowych. Systematyczne usuwanie zwiędłych kwiatów zapewni nam ciągłe kwitnienie.

Róże parkowe dzielimy na 2 podgrupy:

-Krzaczaste

-Krzewiaste

Do róż krzaczastych zaliczamy odmiany dorastające od 1,5 do 3 m. Z reguły kwitną raz, ale długo. Zawiązują owoce. Są mało wymagające oraz odporne. Tolerują stanowiska półcieniste.

Krzewiaste odmiany z reguły rosną słabiej od 1 do 1,5 m. Posiadają duże kwiaty, zazwyczaj półpełne i pełne o przyjemnym zapachu. Nie zawiązują owoców.

Róże parkowe najlepiej czują się na stanowiskach ciepłych i osłoniętych od wiatru. Preferują glebę żyzną i przepuszczalną. Ziemię przed sadzeniem najlepiej wzbogacić kompostem. Jeżeli w ogrodzie posiadamy gleby bardzo ciężkie i gliniaste koniecznie zmieszajmy je z piaskiem. Ważną rolę odgrywa również odczyn gleby, ten powinien być lekko kwaśny (pH 5,5-6,0). Nie sadzimy róż, jeżeli poziom wód gruntowych w tym miejscu wynosi powyżej 100 m.

Róż parkowych krzaczastych nie przycinamy co roku, w razie potrzeby usuwamy martwe oraz chore pędy. Cięciem natomiast możemy nadawać im pożądany pokrój i rozmiar.

Krzewiaste odmiany są bardziej wymagające. Przez pierwsze lata rośliny najlepiej okrywać na zimę i kopczykować. Wymagają również wiosennego przycinania pędów oraz usuwanie zwiędłych kwiatostanów.