Róża parkowa Alexandra Princesse De Luxemburg różowa
Róża parkowa, dorastająca do 150cm wysokości. Kwiaty duże, pełne, różowe wewnątrz, z czasem białe na zewnątrz, średnicy aż 10cm. Róża Alexandra Princesse De Luxemburg silnie się krzewi, obficie kwitnie, powtarza kwitnienie. Róża nostalgiczna. Róże parkowe są nie tylko zmysłowe, lecz również towarzyskie. Szczególnie polecana do obsadzania miejsc o nostalgicznym klimacie, a także jako pojedynczy okaz w połączeniu z innymi różami lub bylinami. Świetnie nadaje się także na żywopłot.
Róże parkowe to najbardziej różnorodna grupa róż. Wśród nich możemy znaleźć róże angielskie, nostalgiczne, botaniczne oraz stare odmiany róż ogrodowych.
Róże parkowe to szczególna grupa roślin charakteryzująca się silnym wzrostem i obfitym kwitnieniem przy niewygórowanych wymaganiach glebowych. Kolejna zaleta tej grupy to różnorodność kwiatów i samych roślin. Róże te nie potrzebują szczególnej uwagi co do zabiegów. Do róż krzaczastych parkowych zaliczamy odmiany dorastające od 1,2 do 2m.
Największe zalety:
- bujne kwitnienie,
- piękne pełne kwiaty,
- mrozoodporność.
- odporność na choroby
Co należy wiedzieć o uprawie róż?
Wybór stanowiska pod uprawę: ciepłe, słoneczne, lekko przewiewne
Wymagania glebowe: najlepiej rosną na glebach lekkich, przepuszczalnych, zawierających próchnicę o gliniastej warstwie dolnej
Przygotowanie stanowiska pod uprawę: róże nie przepadają za świeżym nawozem, tym samym przed ich posadzeniem glebę należy głęboko uprawić (około 70 cm) i nawozić dobrze rozłożonym i przekompostowanym obornikiem w ilości 8-10 kg na 1 m2. Ziemia przed sadzeniem powinna osiadać co najmniej przez 2 tygodnie. Po posadzeniu róże należy obficie podlać i usypać kopczyk przykrywający nasadę pędów. Kopczyki rozsypuje się na wiosnę.
Zabezpieczanie na zimę: W pierwszych latach po posadzeniu róże trzeba na zimę zabezpieczać. Dolną część krzewu obsypuje się ziemią, a pędy nakrywa gałązkami świerka lub jałowca, a następnie słomą lub liśćmi. Róże okrywowe mają wysoką odporność na mróz. Nawet jeżeli podczas surowej zimy pędy przemarzną, to po przycięciu ich tuż przy ziemi, krzewy bardzo dobrze odbudowują się.
Cięcie: Róże wielkokwiatowe, rabatowe, miniaturowe, tniemy na wysokości 20-40 cm nad powierzchnią, starając się, aby na pędzie znajdowało się około pięciu zdrowych rozwiniętych oczek. Oczywiście całkowicie usuwamy wszystkie uszkodzone i słabe pędy. Róże okrywowe najczęściej nie wymagają przycinania, lecz zniosą radykalne cięcie. Unikajmy skracania pędów jesienią, nie zostawiając otwartych ran na zimę. Wiosenne cięcie róż okrywowych przeprowadzamy w połowie kwietnia. Wycinamy pędy martwe, nadmiernie zagęszczone, cienkie. Róż parkowych krzaczastych nie przycinamy co roku, w razie potrzeby usuwamy martwe oraz chore pędy. Cięciem natomiast możemy nadawać im pożądany pokrój i rozmiar.
