Koniczyna czerwona Koniczyna łąkowa Konicz
Koniczyna czerwona, nazywana także koniczyną łąkową lub koniczem, kwitnie od maja do września.
Jest rośliną 2-, 3-letnią, dostosowaną do klimatu umiarkowanego. To zimotrwała roślina o pokroju półstojącym i szybkim tempie wzrostu, dorastająca do około 60 cm wysokości.
W Polsce jest rodzajem rośliny pospolitej, którą stosuje się jako ziele lecznicze i jako paszę dla bydła i koni, zadawana w postaci zielonki lub siana.
Koniczny czerwona jest bardzo cenionym gatunkiem pastewnym, ponieważ cechuje się wysoką produktywnością (plon suchej masy może wynieść 16 t na h) i wysoką wartością odżywczą pozyskiwanej paszy (dostarcza dużych ilości białka, witamin i składników mineralnych, zwłaszcza wapnia, magnezu i fosforu).
Jest uprawiana jako cenna roślina pastewna o dużej zawartości białka i soli mineralnych.
Koniczyna czerwona charakteryzuje się również szybkim tempem wzrostu, a jej uprawa wzbogaca ziemię w azot i polepsza jej strukturę.
To jedna z podstawowych roślin motylkowych uprawianych na paszę oraz wartościowa roślina miododajna.
Rośliny motylkowe, w tym koniczna czerwona, są bardzo wrażliwe na warunki wilgotnościowe gleby. Koniczyna nie znosi niedoboru wody, dlatego uprawia się ją w rejonach o uregulowanej wilgotności. Najbardziej odpowiednim podłożem są gleby żyzne zwięzłe i średnio zwięzłe, bogate w wapń, o odczynie obojętnym lub lekko alkaicznym. Koniczyna czerwona będzie za to źle rosła na glebach zbyt lekkich i suchych lub zbyt ciężkich, gliniastych i bardzo wilgotnych.
Gleba, na której rośnie koniczyna czerwona, wymaga wapnowania, ponieważ jej odczyn powinien być lekko alkaiczny lub obojętny.
Wysoki plon otrzymuje się poprzez rozsianie 6–10 kg nasion na hektar na dobrze przygotowaną glebę. Termin siewu przypada na koniec marca do końca pierwszej połowy kwietnia. Nasiona należy wysiewać na głębokość 1–2 cm w rozstawie 30–40 cm.
Odmiana: Krynia
Norma wysiewu 8-12 kg/ha
