Bluszcz pospolity rośnie szybko, ukorzeniając się wzdłuż pędów leżących na ziemi. Samochwytne, płożące pędy rośliny dorastają do 20 m (w uprawie doniczkowej osiągają ok. 2 m).
Ozdobną częścią rośliny są liście. W młodości owłosione, później błyszczące i skórzaste, mają ciemnozieloną blaszkę z wyraźną siatką jasnożółtych nerwów. Bluszcz pospolity posiada dwupostaciowe liście (tzw. heterofilia) – jedne są 3-5 klapowe, u nasady sercowate o tępym wierzchołku, a drugie (na pędach kwitnących) są mniejsze, jajowate, całobrzegie i zaostrzone.
Bluszcz kwitnie bardzo obficie, ale dopiero na starszych egzemplarzach.
Oprócz zwykłych korzeni glebowych, wytwarza korzenie przybyszowe, czyli czepne. Nie osłabiają one drzew, służącym bluszczowi za podporę - ten typ korzeni oplata jedynie mocno płaty kory, kamienie, czy mury.
Bluszcz to roślina mało wymagająca i łatwo adaptuje się na różnych stanowiskach. Można go sadzić na glebach umiarkowanie i bardzo żyznych, wilgotnych i zasadowych. W surowe zimy bluszcz może przemarzać, dlatego powinno się go sadzić w miejscach osłoniętych.
Dobrze czuje się w cieniu.
Bluszcz pospolity uprawiany jest jako roślina okrywowa i parkowa – tworzy kobierce o wysokości 20-30 cm. Dobrze się też czuje w pojemnikach i jako roślina tworząca zielone ściany. Należy też do roślin doniczkowych.
Jest rośliną miododajną, leczniczą i kosmetyczną.