Smallanthus sonchifolius - Yacon
Roślina przez tysiące lat uprawiana w Andach. Już za czasów Inków, Majów i Azteków była niezwykle popularna, gdyż bulwy są niezwykle energetycznym pożywieniem. Osiąga ona 2m wysokości i cechuje się rozłożystymi liśćmi, które wraz z łodygami również są jadalne. Zalicza się yacona do rodziny astrowatych, a co za tym idzie jest spokrewniony z cykorią i topinamburem.
Yacon nie jest wymagający, dlatego z powodzeniem można go uprawiać w ogrodzie. Wystarczy zapewnić mu dość słoneczne stanowisko i odpowiednie nawodnienie. Dobrze czuje się w ubogich glebach. W czerwcu należy przenieść wykiełkowaną w doniczce roślinę do ziemi. Bulwy yaconu wykopuje się tuż przed pierwszymi przymrozkami, żeby przechować je przez miesiąc w ciemnym miejscu bez przykrycia, aby jego owoce wytworzyły odpowiednią ilość cukru i pożądany smak.
Przechowuje się je natomiast zasypane torfem, ziemią lub trocinami, aby się nie przesuszały i wytrzymają do marca.
Yacon - właściwości
Bulwy yaconu składają się w ok. 80% z wody. Dzięki temu są niskokaloryczne – dostarczają 14,8-22,4 kcal na 100 g świeżej masy owocu. Materiałem zapasowym w yaconie są fruktany, których ilość dochodzi do 67% suchej masy. Fruktany nie sa metabolizowane w przewodzie pojarmowym człowieka, dlatego tez nie podnoszą cukru we krwi. Są prebiotykiem -przyczyniają się do wzrostu prawidłowej mikroflory jelit, obniżają pH treści jelitowej, poprawiają wchłanianie składników mineralnych i obniżają poziom cholesterolu we krwi. Zmniejszają także ryzyko powstawania nowotworów jelita grubego. Yacon zawiera także ok. 20 różnych cennych aminokwasów, błonnik, potas, wapń, magnez, żelazo i fosfor, karoten, magnez, witaminy A, B1, B2, C oraz enzymy.
Yacon - zastosowanie
Po pierwszym miesiącu można jeść bulwy na surowo, po uprzednim obraniu ze skórki.
Można je również dusić, smażyć, można też plasterki yaconu ususzyć i jeść jako przekąskę. W ciągu ostatnich kilku lat z yaconu zaczęto wytwarzać syropy, dżemy, soki, chrupki i płatki śniadaniowe.
